Rozdział 15

Moire umyła się i zeszła do Maiccy.
- Opowiesz mi jak było..? - spytała wilczyca
- Nie. Nie chcę o tym gadać. Inaczej sobie wyobrażałam tamten wieczór ,ale niestety wyszło jak wyszło.
- Moire. - zamyśliła się - Myślałam ,że było fajnie...uśmiechałaś się jak przyłaś...Jeśli nie chcesz o tym rozmawiać to mi pokaż.
Kolejną nadzwyczajną zdolnością wampirów jest przekazywanie konkretnych myśli wprost do umysłu innej osoby, u młodszych wampirów jak np. u Moire zdolność ta wymaga dotyku.
Dziewczyna chwyciła wilczycę za rękę i przesłała odpowiednie mysli.
* W samochodzie *
Telefon Moire zaczął dzwonić , jednak ona rozłączyła się, aby nikt jej nie przeszkadzał .
- Wyglądasz dzisiaj pięknie ! - uśmiechnął się Dylan, ściskając mocno dłoń Moire
- A, to wczoraj wyglądałam brzydko ? - spytała się
- Oj ,no wiesz, o co mi chodziło ,przecież ty zawsze wyglądasz pięknie ! - uśmiechnął się do niej delikatnie, spojrzawszy w jej brązowe oczy.
- Już jesteśmy na miejscu ! - szepnął chłopak
Wybiegł z samochodu, otwierając drzwi zarumienionej wampirzycy.
- Dbam o wszystkie szczegóły, kochanie ! - stanął przed nią ,podając jej rękę.
Gdy wysiadła zobaczyła siedzących przy idelanie nakrytych stolikach zakochanych .
Serce Moire zadrżało, wiedziała ,że ma Dylana, z którym może o wszystkich porozmawiać, ale wiedziała też, że ona jest wampirem, a on człowiekiem i kiedyś to wszystko minie . W głowie kłębiły jej się setki myśli co zrobić, żeby go nie stracić . Jego uśmiech, jego oczy, jego usta nie wyobrażała sobie tego, że on może kiedyś odejść, a ona zostanie sama, zupełnie sama .
Te myśli odeszły gdy weszli do środka. Moire momentalnie zahipnotyzowała się pięknym, barokowym wnętrzem widac było, że jest to najlepsza restauracja w mieście.


- Witamy w Sky Heaven. Zaprowadzę państwa do stolika ! - ogłosił kelner.
Ludzie, którzy tam byli wyglądali na bardzo zamożnych, jadał tam nawet sam burmistrz miasta z małżonką.
- Oto państwa stolik. Gdy wybiorą coś państwo ja podejdę ! - uśmiechając się kelner odszedł oprowadzając kolejnych gości .
- Co zamawiasz? - zapytał się Dylan
- Hmmm .. sama niewiem wezmę to co ty ,albo nic - odpowiedziała, jako wampir nienawidziła ludzkiego jedzenia, ale dla chłopaka mogła to ścierpieć .
- Chyba zamówię owoce morza, co ty na to ? - zapytał.
- Brzmi ciekawie - powiedziała , słodko uśmiechając się .
W tym momencie przypomniała sobie o tym, że wreszcie musi wyznać Dylanowi prawdę .
- Wiesz ,chciałabym ci coś o mnie powiedzieć, to może być trudne dla Ciebie, ale uwierz mi też jest trudno ci o tym mówić. To jest sekret, o którym wiedzą tylko Aida, Rebecca i Maicca .
- No śmiało mów ! To pewnie nic strasznego. - zaśmiał się .
- Tylko jakby to powiedzieć ... Hmm .. na początek powiedz mi co sądzisz o Aidzie, Reb i Maicce, czy wydają ci się dziwne ? - zapytała z zainteresowaniem
- Hmm ... Aida - wszyscy chłopacy z mojej drużyny gapią się na nią, jak tylko przejdzie przez boisko.
Rebecca - nie znam jej za dobrze, ale wydaję się cicha.... za cicha, no i Maicca - dużo kolegów pyta mi się czy mam do niej numer, bo jest fajna . Więc teraz mów co miałaś mi powiedzieć ! - opowiedział jej .
- A więc ja Moire jestem ... wampirem . - wybełkotała z zamkniętymi oczami dziewczyna.
- Co? Jak ? O czym ty mówisz? Co było w tym szampanie? - chłopak mówiąc to oniemiał.
- Nic nie było w tym szampanie, taka jest poprostu prawda o mnie .. - powiedziała Moire, otwierając oczy, które z brązowych zrobiły się czarne. Dylan zamarł z przerażenia.
- Nie uwierzę póki nie zobaczę ! - powiedział stanowczo .
- Naprawdę chcesz to zobaczyć, a więc jedziemy do lasu... zobaczysz jak wygląda standardowe polowanie wampira - wypowiadając to, złapała chłopaka za rękę, wybiegając  z restauracji, w pośpiechu potrąciła stolik, na którym stał wazon z kwiatami. Dzięki swojej zręczności złapała go nim ktoś zdołał zauważyć, że stolik zaczyna się przewracać. Chłopak nie dbał już o te szczegóły ,jak otwieranie drzwi, gdyż jego ukochana zasiadła bez jego zgody za kierownicą, kierując się w stronę lasu.
- Zapnij pasy ! -  krzyknęła na chłopaka. Dylan zrobił tak, jak mu kazała. Dojeżdżając do lasu w Moire wyostrzyły się wszystkie wampirze zmysły. Jej wzrok i słuch podpowiadały jej, że w pobliżu jest kilka zagubionych osób.
- Chodź szybko! - wykrzyknęła, w mgnieniu oka stając przed wystraszonym chłopakiem.
Po chwili, w samym środku lasu zobaczyła samotnie chodzącego, małego chłopca w  czerwonej kurtce.
- Moire ! Nie ! - krzyknął, łapiąc ją za rękę, jednak ona nie mogła zapanować już nad swoim instynktem, wyrwała się Dylanowi, raniąc jego prawą dłoń.

Gdy podeszła do chłopca .. obudziło się w niej coś takiego czego jeszcze nigdy nie poczuła,  nie mogła tego zrobić .. nagle wszystkie instynkty momentalnie się 'wyłączyły' . Stojąc tak, uroniła kilka łez, popatrzyła się na Dylana i wampirzym tempem zbiegła mu sprzed oczu. Chłopak nie wiedział co ma zrobić : kochał Moire, ale bał się też jej wampirzej natury !
  
Wizja skończyła się.

Po odczekaniu sekundy Maicca przytuliła się mocno do Moire i siedziała z nią w tym uścisku przez około piętnaście minut.
- Wszystko będzie dobrze. - zapewniała ją - On po prostu był zszokowany, też byś była na jego miejscu.
- Nie rozumiesz.- zaczęła płakać - Mało brakowało ,a bym straciła kontrolę...Właściwie to ja ją straciłam, tylko nie wiadomo czemu ona powróciła.
- Bo nie jesteś zła. - uśmiechnęła się - Dylan się opamięta i zobaczysz, przyjdzie z Tobą porozmawiać. Nie mówię ,że w tym tygodniu bo sama bym potrzebowała trochę czasu na przemyślenie tego i owego ,ale jestem pewna ,że przyjdzie.
- Nie wiesz tego.
- Wiem, ja bym tak zrobiła ,a on jest jest tak samo mądry jak ja. Jestem też w sumie inteligentna i ładna i bystra i...
- Zamierzasz tak wymieniać? - roześmiała się wampirzyca
- Ale humor Ci poprawiłam ... - dołączyła do Moire
Moire wstała i wzięła ze stolika chusteczki ,którymi to starła 2 sekundy później resztki łez z policzka.
- Chyba trzeba jechać do sklepu...- oznajmiła Maicca - Moja mama kupiła jedzenia na 3 osoby...Będzie nas siedem...- uśmiechnęła się
- Tylko,że ja nie będę jeść ,a jeśli Rebecca jest wampirem to być może tak ja ja nie lubi ludzkiego jedzenia.
- Ale jeśli lubi, to lepiej mieć zapas. - popatrzyła na nią dziwnie
- No tak. Chodźmy! - nakazała , zakładając jesienną kurtkę
.........................................
W sekundzie wejścia Dereka do domu,naskoczyła na niego wiedźma.
- Masz mi coś do powiedzenia ,palancie?! - ostatnie zdanie dodała w myślach
Chłopak nie ukrywał zaskoczenia.
- Coś się stało? - próbował przytulić się do Aidy
- Nie dotykaj mnie! - wrzasnęła - Mów co ukrywasz!
- Nie krzycz. - poprosił - Nic przed Tobą nie ukrywam, jak mi powiesz co masz na myśli będzie mi łatwiej wytłumaczyć.
W dziewczynie zagotował się wgniew, teatralnie się uśmiechnęła.
- Nie ustaliliśmy czy jesteśmy w monogamicznym związku ,ale na to to wyglądało...Nie będę znosiła innych lasek w twoim łóżku ,kiedy jesteś ze mną ,rozumiesz? - zdenerwowała się
- Jakich innych lasek? - ciekawość wzięła górę
Westchnęła.
- Wiesz co? Nie mam teraz czasu, idę na zakupy ,potem na kolację rodzinną, a potem jeszcze do Maiccy. Jutro zabiorę stąd swoje rzeczy. - oznajmiła już spokojnym tonem i wyszła ,zostawiając wampira w osłupieniu.

Miałam nie dodawać ,bo do poprzedniej notki daliście tylko 7 komentarzy....No ,ale dodałam ;-) Miłego czytania ;-p